این گزارش روایت زندگی قریب به یک هزار کارگر اخراج شده و تعدیل شده از یک واحد تولیدی در بیکارترین استان کشور است که این روزها احساس می‌کنند هیچ پناهی حتی برای بیان درد و دل‌شان ندارند.

به گزارش جهانبین نیوز به نقل از خبرگزاری فارس؛
گروه اقتصادی-استان چهارمحال و بختیاری|هم‌چنانی که دستانم را زیر چانه زده بودم و محو سخنان (شما بخوانید دردو دل) آقای کاویانی بودم، اصل سوم قانون اساسی را در ذهنم مرور می‌کردم و تطبیق می‌دادم؛ الحق و الانصاف روایت‌گری زیبا بود و هر چند درون‌مایه داستانی که تعریف می‌کرد غم انگیز بود ولی آنقدر زیبا روایت می‌کرد که گاهی احساس می‌کردم هیپنوتیزم شده‌ام.
ببخشید؛ یادم رفت معرفی کنم؛ آقای کاویانی نماینده هزار کارگر بیکار شده از یک واحد تولیدی در بیکارترین استان کشور است که اکنون بعد از بریده شدن امیدش از مدیران در چهارمحال و بختیاری چنگ به دامن رسانه زده است به امید گشایشی؛ راستش را بخواهید برای رساندن صدای اعتراض به حق خود (البته از زاویه دید خودشان) به گوش مسؤولان درصدد برگزاری یک تجمع بودند و برای مشاوره رسانه‌ای با من تماس گرفتند؛ دغدغه‌شان هم فرصت ‌طلبان ضدانقلاب بود که نگران بودند بر حسب تجربه گذشته در استان‌های دیگر، دوباره کارگران را طعمه کنند و ماهی خود را بگیرند.

گمان نمی‌کردم اینقدر موضوع اینقدرجدی باشد...
دعوتشان کردم در یک جلسه حضوری در خبرگزاری و انگار خودشان هم دنبال همین دعوت بودند؛ بی‌امان قبول کردند؛ یک روز که در دفتر خبرگزاری سرگرم کارم بودم، دیدم یکی از همکاران مضطرب وارد دفتر شد و گفت بیست، سی نفری جلوی دفتر تجمع کرده‌اند و می‌خواهند بیایند داخل!
یک دفعه یادم آمد جلسه‌ای با کارگران داشتم، رفتم بیرون و با خجالت فراوان درخواست کردم به دلیل محدودیت مکان و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی، چند نفر به نمایندگی از همه بیایند داخل؛ حقیقتش خودم هم کمی دست و پایم را گم کردم و در دلم گفتم انگار موضوع راستی راستی خیلی جدی است؛ در ذهنم مدام افکار منفی موج می‌زد؛ نکند نتوانم کمک‌شان کنم؟ نکند از رسانه مدعی مرام انقلابی‌گری هم نا امید شوند؟ اینها با هزار امید آمدند اینجا..؛ اگر بعد از این جلسه اتفاق بدی بیفتد چه می‌شود؟ یکباره به خود آمدم دیدم بالای جلسه نشسته‌ام و دارم بهشان خوش آمد می‌گویم.
خیلی رسمی جلسه را شروع کردم و چون می‌دانستم برای شنیدن حرف‌های من اینجا نیامده‌اند خیلی سریع نوبت را به خودشان دادم؛ بدون اینکه به هم تعارف کنند یکیشان فضای جلسه را در دست گرفت و شروع کرد به درد و دل کردن...
از مصیبت‌های بیکاری خیلی شنیده‌ بودم ولی هیچ وقت اینقدر از نزدیک حسش نکرده بودم؛ وقتی از شرمندگی کارگر اخراج شده در مقابل دختر تازه عروسش شنیدم، وقتی از هم پاشیدن چندین خانواده به دلیل بیکار شدن را شنیدم، وقتی از اصرار صاحب خانه برای گرفتن اجاره‌اش از کارگر بیکار شده شنیدم، وقتی از آرزوی مرگ کردن یک کارگر وقتی شب‌ها با دستان خالی به خانه‌اش می‌رود، شنیدم، در همین حین هم ناخود آگاه جملات مسؤولان را در ذهنم مرور می‌کردم که می‌خواستند "آنچنان رونق اقتصادی ایجاد کنند که ..." می‌خواستند "چرخ اقتصاد مملکت را با سرعت بچرخانند" و می‌خواستند خیلی کارهای دیگر بکنند؛ اما افسوس که حال و روز این کارگران نشان می‌داد اینطور نشده!
ماجرا از اینجا شروع شد که...
داستان از سال 95 آغاز شد؛ یکی از کارخانه‌های بزرگ چهارمحال و بختیاری تصمیم می‌گیرد قریب به یک هزار نیروی کارگر را تعدیل کند، خبر به رسانه‌ها می‌کشد و مدیران دولت هم که نیم‌نگاهی به انتخابات پیش رو (انتخابات 96) دارند به موضوع ورود می‌کنند و با دادن تسهیلات ویژه و فراهم کردن شرایطی مدیران کارخانه را از این تصمیم منصرف می‌کنند.
موضوع همین‌جا تمام نمی‌شود و مدیران بزرگترین واحد تولیدی بام ایران تصمیم خود را گرفته‌اند؛ مدیرانی که با هدف رفع محرومیت از چهارمحال و بختیاری، موظف شده در این استان سرمایه‌گذاری کنند تا آلامی باشد بر درد بیکارترین استان کشور، اما اکنون برخلاف تمام تسهیلات خاصی که به خاطر سرمایه‌گذاری در بیکارترین استان کشور دریافت کرده‌اند، عزم خود را برای تعبیر کردن کابوس چندین ساله کارگران خود جزم کرده‌اند؛ "اخراج" حرف اول و آخر مسؤولان کارخانه بود؛ اما این بار هوشمندانه‌تر عمل کردند و به جای اخراج دسته جمعی کارگران، که احتمالا سر و صدای زیادی هم دارد، خرد خرد با کارگران قطع همکاری کردند.
کارگرانی با سابقه‌های بالا، حتی برخی سابقه‌شان بالاتر از 20 سال و 25 سال بود!
در زیر گزیده‌ای از گفت‌وگوی خبرنگار فارس با نمایندگان این کارگران از مقابل نگاه شما گذارنده می‌شود.