آزاده و جانباز سرافراز ذولفقار رحیمی با معرفی خودش گفت: اینجانب در تیرماه سال ۱۳۴۹ در دهستان ریگ از توابع شهرستان لردگان در خانواده‌ای کاملاً مذهبی به دنیا آمدم و در سن ۱۶ سالگی به‌عنوان بسیجی در اردوگاه قدس لردگان به مدت ۳۸ روز آموزش اعزام به جبهه گذراندم و در بهمن ماه سال ۶۵ در پادگان امام حسین (ع) در گردان حضرت امیر (ع) تهران ما را به شهر فاو اعزام کردند که صبح همان روز می‌بایست جایگزین گردان امام سجاد (ع) می‌شدیم و هرچه به مقر گردان امام سجاد (ع) نزدیک‌تر می‌شدیم شدت درگیری و تیراندازی‌ها بیشتر می‌شد، در همین مسیر تعدادی از نیروها به شهادت رسیدند و بالاخره شب ۲۷ فروردین ۱۳۶۷ به مقر گردان امام سجاد (ع) رسیدیم و درگیری به حدی بود که کسی امکان بیرون آمدن وجود نداشت از زمین و هوا حمله می‌کردند، همین باعث شد که عراق پاتک بزند و شهر فاو را تحویل بگیرد آن هم با خسارت‌های خیلی زیاد.

در تاریخ ۳۰ آبان ۱۳۶۹ به‌عنوان آخرین آزاده به کشور بازگشتم

این آزاده بیان داشت: صبح روز بعد به اسکله شهید ارجمند رفتیم و به اتفاق چندین نفر از برادران از دیگر استان‌های کشور و بچه‌های گردان حضرت امیر که در بین این برادران شیرزاد شریفی و بیژن نوروزی از شهرستان لردگان حضور داشتند در اسکله شهید ارجمند ماندیم و در اتاق بلوکی اسکان نمودیم، تمام فشنگ‌های اسلحه‌ام تمام شد، زمانی که برای برداشتن اسلحه از اتاق بیرون رفتم تیری از طرف دشمن به کتف راستم اصابت شد و در همان جا ساعت چهار عصر روز ۲۸ فروردین سال ۶۷ توسط نیروهای بعثی عراق اسیر شدم.

وی افزود: ۴۵ روز در بیمارستان صحرایی به نام بیمارستان ارشیرداما صدام بستری بودم که بعد از بستری من را به اردوگاه اسرا ایرانی در شهر بغداد بردند و مدت یک سال در شهر بغداد و بعد از آن به دلیل اینکه زیر بار حرف و خواسته عراقی‌ها نمی‌رفتم من را به اتفاق ۲۳۷ نفر دیگر به شهر بعقبه بردند و دوباره بعد از حدود یک سال مجدداً به شهر دیگری به نام رومادیه بردند تا اینکه وزیر خارجه ایران سفری به کشور عراق در مورد باقی مانده اسرا داشتند، مسئولین عراقی گفتند فقط ۲۳۸ نفر اسیر در کشور عراق است و آن هم محکوم به اعدام شدند، همین موضوع باعث شد آقای ولایتی وزیر امور خارجه زمان بیشتری در کشور عراق بمانند و در تاریخ ۲۰ آبان ماه ۱۳۶۹ روزنامه جمهوری نوشت تعداد ۲۳۸ نفر از اسرای ایرانی آزاد می‌شوند و به‌عنوان آخرین آزاده در تاریخ ۳۰ آبان ۱۳۶۹ به کشور بازگشتم و مدت اسارتم حدود ۳۸ ماه و دو روز به طول انجامید.

رحیمی به چند نمونه از شکنجه‌هایی كه عراق‌ها از آن استفاده می‌کرد اشاره و گفت: زدن با كابل، آويزان كردن از سقف، زنداني كردن فرد براي چند روز بدون آنكه او را براي رفع حاجت بيرون بياورند، قطع كردن آب، شكنجه دادن تعدادي را در مقابل جمع، سوزاندن دست و پای بچه‌ها با سیگار و سیخ و... از آن‌ جمله هستند.

دو پسرم بیکار و خودم مستاجر هستم

این آزاده لرگانی در ادامه بیان داشت: چهار فرزند، دو دختر و دو پسر خداوند متعال به من عنایت فرمود که یکی از دخترانم در دانشگاه و دو پسرم بی‌کار هستند، دختر دیگرم به نام نرجس خانم در کلاس سوم ابتدایی در مدرسه آوای دانش مشغول تحصیل می‌باشد.

رحیمی گفت: به علت زلزله‌های زیادی که در سال‌های پیش در شهر لردگان آمد منزل مسکونیم تخریب و دیگر جایی برای زندگی کردن نداشت و چندین بار برای کمک به فرمانداری مراجعه نمودم ولی متاسفانه کمکی به من نشد و حالا نیز چندین سال است که مستاجر هستم.

این آزاده سرافراز لردگانی به‌عنوان سخن پایانی و صحبتی با مسئولین و جوانان گفت: انقلاب و اسلامی به راحتی بدست نیامده است که یک عده فریب‌خورده بخواهند درصدد زیرسوال بردن آن باشند، انقلاب و نظام اسلامی کشورمان ثمره خون شهیدان و مردم ولایی و متدین این مرز و بوم است که گوش به فرمان رهبر فرزانه خویش هستند و در برابر استکبار جهانی ایستادگی می‌کنند، تنها انتظاری که من و تمام رزمندگان از نسل جدید مخصوصا جوانان و مسئولین کشور انتظار داریم این است که همان‌طور که ما در آن زمان پیرو و مطیع بی‌چون و چرای حضرت امام (ره) بودیم، این نسل نیز مطیع محض اوامر ولایت‌فقیه باشند و ایشان را تنها نگذارند و تبعیت از فرمان رهبری را بر خود واجب بدانند، به درجات علمی بالاتری برسند آینده‌سازان مملکت جوانان هستند، ما دیگر پیر شدیم.

انتهای پیام1026ج /۶۳۰ل