به گزارش
جهانبین نیوز؛ ازجمله مهمترین مسائل مربوط به شورای شهر، ورود برخی افراد غیرمتخصص به شوراست که به ناکارآمدی منجر خواهد شد. برنامه‌ریزی مطلوب و کارآمد در شهر نیازمند متخصصینی متناسب با مسائل و اولویت‌های خاص هر شهر است.
کلیه وظایف سیاست‌گذاری، برنامه‌ریزی و نظارتی شوراها از طریق کمیسیون‌های تخصصی رقم می‌خورد و هر یک از کمیسیون‌ها می‌بایست شامل ترکیبی از تخصص‌های مرتبط باشند. بنابراین ضرورت دارد اعضای شورای شهر به گونه‌ای انتخاب شوند تا کلیه تخصص‌های مرتبط در کمیسیون‌ها تامین شود.
اولویت دادن به متخصصین زیر می‌تواند بخشی از نیازهای تخصصی این کمیسیون‌ها را تامین کند تخصص‌هایی مانند برنامه‌ریزی شهری و مدیریت شهری، محیط زیست، فضای سبز و بهداشت عمومی، عمران، معماری و شهرسازی، جامعه‌شناسی و روانشناسی اجتماعی، هنر محیطی و زیبایی شناختی، حقوق شهری و حقوق شهروندی، جغرافیای شهری و اقتصاد شهری می‌توانند در شوراها کارآمد باشند غفلت از این معیار و انتخاب براساس شاخص‌های غیرتخصصی همچون وابستگی‌های طایفه‌ای، قومیتی، محله‌ای، جناحی، سیاسی صدماتی زیادی به بار آورده است.
متاسفانه براساس تجربیات قبلی شاهد ناهمخوانی‌هایی در شوراها بوده‌ایم. به عنوان مثال در شهری که مهمترین مساله‌اش محیط زیست بوده، کرسی‌های شورا توسط ورزشکاران اشغال شده است و یا اینکه شهری که مهمترین مساله‌اش بافت فرسوده بوده، فرهنگیان به شورا ورود پیدا کرده‌اند.
در جایی که مشکلات شهر فرهنگی و دینی بوده تمام کرسی‌های شهر را مهندسان فنی و یا فعالان سیاسی اشغال کرده‌اند. همچنین گاها مشاهده شده در یک شهر اکثر اعضای شورای یک شهر دارای تخصص یکسان بوده‌اند (مثلا اکثرا حقوق‌دان) این تجربیات نشان می‌دهد باید در دستورالعمل انتخاب شوراها بازنگری صورت گیرد و حتی الامکان از ابتدا تخصص کرسی‌های شورا مشخص شود و کاندیداهای متخصص در هر رشته تنها برای کرسی تخصصی مرتبط با آن رقابت کنند و نه برای همه کرسی‌ها.
تجربیات گذشته شوراهای شهر نشان می‌دهد این تیپ افراد در شورای شهر کارنامه موفق کمتری داشته‌اند. برخی از ورزشکاران که بواسطه شهرت به شورا ورود می‌کنند و بخاطر شهرت مدرک دانشگاهی دریافت می‌کنند. کسانی که صرفا ورزش کرده‌اند و حداقل تحلیلگر مسائل ورزشی هم نبوده‌اند. برخی از به ظاهر هنرمندان تئاتر و سینما که به اشتباه و بخاطر ترویج لودگی و هنر بی‌منزلت در بین مردم معروف شده‌اند. برخی از دانشگاهیان که صرفا با لپ تاپ و اینترنت سوادشان را بدست آورده‌اند و کمتر در بین مردم بوده‌اند.
برخی از افراد که به یمن دانشگاه‌های پولی مدارک دانشگاهی را بدون کوچکترین زحمتی از دانشگاهی خریداری کرده‌اند و ژست باسوادی می‌گیرند. برخی از موافقین و مخالفین نمایندگان مجلس و دولت که به امید باندبازی به شورا ورود می‌کنند. برخی از پیمانکاران و بازاریانی که نگاه‌شان به شهرداری یک منبع رانت اقتصادی است. علاوه‌بر حضور متخصصین در شورا، اخذ مشورت توسط اعضای شورا از متخصصین انجمن‌ها و تشکلات تخصصی در شهر ضرورت دارد.
انجمن‌های تخصصی و صنفی مختلفی چون مهندسان معمار، شهرسازی، مهندسی برق، نظامات مهندسی معدن، کشاورزی و ساختمان، نظام صنفی رایانه، نظام پزشکی، سینمای جوان، خانه هنرمندان، مهندسان کیفیت، حسابداران، وکلا و... و همچنین کلیه سازمان‌های مردم‌نهاد اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی که باید به ضرورت تصمیمات مختلف در جلسات شورا حضور داشته باشند.
البته چندین سوال و نقد در رابطه با تخصص‌گرایی در شورا بوجود می‌آید از جمله اینکه، اولویت‌بندی مسائل هر شهری به چه صورت باشد؟ و چه کسانی این اولویت‌ها را تشخیص می‌دهند؟ و یا در صورت انتخاب متخصص دانشگاهی متناسب با این اولویت‌ها، به چه صورت می‌توانند با توده‌های مردم به خوبی ارتباط برقرار کنند؟ یا اینکه باتوجه به رشد بیش از حد مدرک‌گرایی چگونه متخصصین باسواد از مدرک‌داران بی‌سواد مشخص شوند؟ در صورت نبود متخصص در شهرکوچک چه تصمیمی گرفته شود؟ با توجه به آنچه گفته شد لازم در انتخابات شوراها مردم با نگاه به تخصص کاندیدای شورای شهر برای تحقق شهر در شان جامعه به گزینه‌های خوش فکر، جوان و پرانرژی و همچنین دارای سلامت فکری و مالی رای دهند.
انتهای پیام/1028ج
دریافت صفحه با کد QR