شعري زيبا در وصف فتنه88

آي قصه قصه قصه


آي بچه ها يه قصه به رنگه مغز پسته

قصه به رنگه سبزه يه رنگه ، نه! يه رمزه

يه روزاومد يه فتنه برا اوباش شد نَه نِه

گفت اومدم بسازم كي ميگه من مي بازم؟

من اومدم بمونم از آزادي بخونم

فتنة خوش قيافه وقتي اومد به كافه

بزن و برقص به پاشد شتردرخواب چي يا شد!

هر جا مي رفت زنش بود چيزميزاشم تنش بود

زنش دكتر قلابي بدون هيچ كتابي

عفت خانم و دخترش شده بودن بال و پرش

مَمَدخطر باهاش بود هر جا مي رفت اَداش بود

جمهوري ايراني بود اون شعار جاني

وقتي كه ديد مي بازه از خواب بيدار شد تازه

هوار، هوار اي هوار من نمي رَم زير بار

تقلب آي تقلب بلغور مي كرد و لپ لپ

قرآن سر نيزه كرد بانگ تكبير و سرزد

بنزين تو آتيش مي ريخت با اوباشاي بي ريخت

بهونه داد به دشمن مثل بني صدر زن

تهرون و آتيش كشيد دروغاشو پيش كشيد

نقاب سبز و بستن قداست و شكستن

روسريا ، مانتو ها بازو و مُچ و موها

رنگه سبز مخملي تو سَر جنگه جملي

دسته ،دسته گل زرد نهِ دي رو رقم زد

فتنه مردما نشناخت برا همينه كه باخت

تا آخرش ايستادن پراز شور و فريادن

فتنه جادَش خرابه چيزميزاش روي آبه

بچه ها قصه خون بود عواقبش گرون بود

هنوزم كه هنوزه فتنه ميشه روفوزه

جلبك هاي زمونه موندن تو آشيونه