به گزارش جهان بین نیوز به نقل از منطقه آزاد، بيش از دو دهه از راديو، تلويزيون و رسانه های مختلف شنيديم و خوانديم که فرزند کمتر زندگي بهتر؛ چه شده است که اکنون در جهت عکس آن يعني فرزند بيشتر آينده بهتر را شعار مي دهند؟

در خلال پاسخ به اين سوال بايستي پاي آمار را به ميان بکشيم تا بدرستي درک کنيم آنچه را در آينده جامعه ما قرار است رخ بدهد. لذا خوانندگاني که تاکنون با بحث هاي آماري رابطه اي نداشتند مي بايست با دقت و حوصله بيشتري بحث هاي آماري ما را مطالعه کنند تا زمينه تفاهم آنان با موضوع مورد بحث حاصل شود.

در ابتدا بررسي مي کنيم که اصلا چرا سياست تحديد نسل در دهه شصت در پيش گرفته شد. پس از انقلاب اسلامي رشد جمعيت شتاب گرفت بطوري که در بازه ي ده ساله ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵رشد ساليانه جمعيت به ۳.۹۱ درصد نرخ باروري کلي رسيد. سپس در سرشماري سال ۱۳۶۵کارشناسان جمعيت بر اساس نتايج حاصله هشدارهايي مبني بر انفجار جمعيت را به مسولين کشور دادند و آنان را براي پيگيري سياست کاهش نسل قانع ساختند و برهمين اساس در سال ۱۳۶۸ خطوط کلي سياست تحديد مواليد به تصويب رسيد. که کاهش باروري عمومي زنان از ۶.۴ نوزاد در سال ۱۳۶۵ به ۴ نوزاد در سال ۱۳۹۰ و کاهش نرخ رشد به ۲.۳ درصد در سال ۱۳۹۰ مهم ترين هدف هاي دراز مدت سياست تحديد مواليد کشور قرار گرفت.

از اصلي ترين دلايل اجراي آن سياست از زبان وزير کشور وقت جناب آقاي دکتر مرندي، يکي مرگ و مير زياد مادران و نوزادان و ديگري کافي نبودن امکانات کشور براي جمعيت در حال افزايش آن روز عنوان گرديد.

اين که آيا اصل اين سياست حتي با در نظر گرفتن همان مصالح مقطعي درست بود يا نه بماند؛ اما شکي نيست که مصالح و مشکلات مقطعي سياست و راهکارهاي مقطعي را مي طلبد؛ اما ما براي يک مصلحت مقطعي سياست بدون حد و مرز و دراز مدت را اجرا کرديم و در اين مسير کمي هول شديم و به قدري در تبليغاتمان زياده روي کرديم که فرزند بيشتر داشتن به يک ضد ارزش تبديل شد و اين درست همان نقطه اشتباه ما در اجراي آن سياست بود.

تمامي کارشناسان و کساني که در اجراي آن سياست دخيل بودند قبول دارند که دليل اجراي آن سياست شرايط خاص آن روز جامعه از لحاظ تامين امکانات رفاهي و آموزشي و بهداشتي و .. بود نه زشت و ناپستد بودن فرزند بيشتر داشتن.

اما تبليغات و رسانه اي و غير رسانه اي با تبليغات افراطي و گاهاً غلط خود فرزند بيشتر داشتن را نوعي بي فرهنگي در واقع ضد ارزش نشان دادند به طوري که حتي تا کنون در برنامه هاي تلويزيوني مشاهده مي کنيم که خانواده هاي با سطح سواد و فرهنگ بالا غالباً يا تک فرزند يا نهايتاً دو فرزند دارند اما خانواده هايي که بهره ي کمتري از سواد و فرهنگ برده اند فرزندان زيادي دارند! به واقع تمامي تبليغات دست در دست هم داد و اين مسئله به فرهنگ جامعه امروزي ما تبديل شد.

سوالي که ممکن است در اين جا مطرح شود اينکه " مگر شرايط امروزمان با شرايط ديروز تفاوت دارد؟! امروز هم چندان شرايط خوبي نداريم!"

در پاسخ به اين سوال سه جنبه ي مهم را بايد در نظر بگيريم؛ اول اينکه درباره ي بحث جمعيت بايستي نگاه آينده نگرانه داشته باشيم آينده اي که منظور از آن صد يا دويست سال بعد نيست بلکه آينده اي است که بسياري از جوانان و حتي ميانسالان امروز آن را خواهند ديد.

ضمن آنکه با دقت در مشکلاتي که در اثر کاهش جمعيت به سراغمان خواهند آمد خواهيم فهميد که نبايد بخاطر مشکلات امروز آينده مان را با يک تصميم اشتباه به خطر بيندازيم که در ادامه به خطرات ناشي از کاهش جمعيت اشاره خواهيم کرد.

دوم اينکه به دور از انصاف است که ما شرايط امروز را با شرايط ديروز کشورمان مساوي بدانيم هرچند قبول داريم که مردم در حال حاضر با مشکلات اقتصادي فراواني دست و پنجه نرم مي کنند و براي برخي اين مشکلات طاقت فرسا است.

سوم اينکه کشور ما از نظر ترکيب سني جمعيت تفاوت عمده اي بين امروز و ديروزش دارد. به عبارت ديگر اگر دهه شصت ما نگران انفجار جمعيت بوديم اکنون بايد نگران انفجار سالمندي باشيم. با نگاه به گزارشات آماري بر اساس سناريوي حد پايين سازمان ملل (واقع بينانه ترين سناريو) جمعيت ايران در سال ۱۴۸۰ با کاهش چشمگير به سي و يک ميليون نفر خواهد رسيد که ۴۷ درصد ان سالمند خواهند بود!

مهسا قاسمی

انتهای پیام/