پیشتازی روحانیت در سیر پیروزی انقلاب گواه روشنی بر پیوند روحانیت و مردم است بر همین اساس دشمنان اسلام بر آن اند که به شیوه های گوناگون میان عالمان دینی و مردم فاصله و تفرقه ایجاد نمایند.

به گزارش جهانبین، تاریخ ملت شریف ایران نشانگر آن است که این ملت در همه اعصار تاریخ دین باور و دین خواه بوده است. بر همین اساس با شنیدن آوای دین مبین اسلام جز اولین مللی بود که با آغوش باز پذیرای دعوت پیامبر اسلام(ص) شد و در دوران غیبت امام زمان(عج) پیوندی ناگسستنی با عالمان روحانی حوزه فقه و دیانت برقرار و همواره خود را تحت ولایت و زعامت آنان قرار داد.

یکی از فرازهای تاریخی که بیانگر همبستگی کامل روحانیت و ملت ایران است نهضت تنباکو می باشد که با فتوای یک عالم روحانی در تحریم تنباکو به اوج خود رسید تا دست دشمنان ملت و اسلام از چپاولگری منابع و سرمایه های این مردم کوتاه گردد. در عین حال این اقدام به استعمارگران فهماند که روحانیت از جایگاه والایی در نزد ملت شریف ایران برخوردار است.

پیشتازی روحانیت در انقلاب مشروطه نیز گواه روشنی بر پیوند روحانیت و مردم است بر همین اساس دشمنان اسلام بر آن شدند که به شیوه های گوناگون میان عالمان دینی و مردم فاصله و تفرقه ایجاد نمایند. عمده ترین ترفند استعمار در این راه روی کارآوردن رضاخان میرپنج بود.

رضاخان همانند آتاتورک در ترکیه ماموریت داشت که در کشور دین زدایی کند و از ایران مسلمان جامعه ای لاییک به جهانیان عرضه نماید و می بایست نخست متولیان دین یعنی روحانیت را تضعیف کرده و از صحنه اجتماع و سیاست خارج سازد و در کنار آن شعائر اسلامی را از بین ببرد. او در راستای ماموریتش تا توانست با زور سرنیزه روحانیت، مسجد، اجتماعات مذهبی، حجاب زنان مسلمان و شعرای متعهد و نویسندگان را سرکوب کرد دانشگاهها و مدارس را به سبک اروپایی گسترش داد و کشور را از همه لحاظ به بیگانگان وابسته کرد.

این فرهنگ و تمدن رضاخانی در دوره پسرش به شدت تقویت شد پهلوی دوم از یک سو تلاش کرد تا برنامه های مذهبی و روحانیت را در حاشیه و انزوا قرار دهد و از سوی دیگر بر غربی کردن کشور و لائیک ساختن مراکز و نهادهای فرهنگی و آموزشی به ویژه دانشگاهها توجه ویژه ای داشت.

نتیجه اینکه میان روحانی و دانشگاهی فاصله فرهنگی و عقیدتی به وجود آمد اما دیری نپایید که با کوشش روشنفکران متعهد حوزه و دانشگاه سنتها و ارزشهای اصیل اسلامی دوباره احیا گردید و گرایش به دین و تعهد به آرمانها و شعائر اسلامی در میان مردم و تحصیلکرده ها به ویژه جوانان دبیرستانی و دانشگاهی گسترش یافت و انقلاب اسلامی با پیشگامی دو قشر روحانی و دانشگاهی و اتحاد مردم در سایه رهبری امام خمینی(ره) به پیروزی رسید.

اهمیت نقش روحانی و دانشگاهی در انقلاب و جامعه ما کمتر جای بحث دارد چون جای ابهام و تردید نیست که این دو قشر همواره در راه انقلاب نقش پیشگامی خود را حفظ کرده و پیشاپیش سایر نیروهای انقلابی در جهت ایفای مسئولیت های خطیر خود وارد عمل شده اند.

دانش پژوهان حوزه ها و دانشگاهها جزء اقشار آگاه جامعه هستند که حتی در اوج خفقان هویت انقلابی داشتند و از این رو همواره مورد خشم و تعرض رژیم واقع می شدند.

در حوزه و دانشگاه نبض جامعه تند تر می زند و نخستین علائم ناشی از مسائل و مشکلات سیاسی اجتماعی قبل از هر جای دیگر در اینجا بروز و ظهور پیدا می کند تصادفی نیست که نقاط اوج گیری انقلاب اسلامی یا در حوزه و دانشگاه بود یا توسط تربیت یافتگان حوزه و دانشگاه به وجود آمد.

به خاطر اهمیت نقش این دو قشر در هدایت جامعه است که وحدت میان آنها همواره مدنظر بزرگانی چون امام(ره) و مقام معظم رهبری بوده و می باشد آن هم نه وحدتی گذرا و تاکتیکی بلکه وحدتی پایدار و استراتژیک.

آنچه مطرح است این است که می بایست میان حوزه و دانشگاه وحدتی فرامحیطی ایجاد شود مهم این است که فرهنگ نوین حوزه در دانشگاه و فرهنگ جدید دانشگاه در حوزه باشد و اندیشه های این دو مکان با هم مبادله شوند منظور از وحدت در اینجا اختلاط و امتزاج نیست بلکه به معنای یک گونه عمل کردن و در یک مسیر قرار گرفتن است. تا وقتی این تصور حاکم باشد که حوزه و دانشگاه دو محیط علمی جدا از هم و در تعارض هستند وحدت حاصل نخواهد شد اگر معرفت و فرهنگ حاکم بر این دو قشر معظم و دو مکان مقدس به نحوی تنظیم شد که در یک مسیر قدم برداشتند وحدت واقعی را به دست آوردیم.

و همانطور که مقام معظم رهبری فرمودند: وحدت حوزه و دانشگاه یعنی و حدت در هدف و هدف این است که همه به سمت ایجاد یک جامعه اسلامی پیشرفته مستقل جامعه امام، جامعه پیشاهنگ جامعه الگو و ملت شاهد حرکت نمایند.
منبع: بام ایران خبر