کار اصلي شهيدان بيدار کردن جامعه است/ قطعه شعري در کوله شخصي شهيد

به گزارش جهانبین نیوز به نقل از  پيرغار، سردار عبدالرحمان پور جوادي در يادواره آبروي محله اولين سالگرد شهادت مدافع حرم بسيجي مهندس احمد قاسمي کراني گفت:شهيد با بصيرت وظيفه اش را در زمان خودش انجام مي دهد،بسيجيان ما همه با بصيرت هستند.

وي افزود:شهيد با بصيرتي که دارد زمان راشناسي را درک مي کند وهمه تعلقات دنيوي را کنار مي گذارد وبا مشقات فراوان تلاش مي کند جهت اعزام به صورت في سبيل الله در راه خدا ونواميس خود جنگيدن ودفاع کردن تا درجه شهادت

وي در ادامه به درجه شهيد اشاره داشت وخاطرنشان شد:اولين قطره خون شهيد که بر زمين مي ريزد تمام گناهانش آمرزيده مي شود.

وي گفت:همانطور که مقام معظم رهبري مدظله عالي فرمودند:اگر اين مدافعان وشهدا حرم نبودند ديگر خبري از حرمين نبود.

وي اظهار داشت:شهدا براي ما ولايت مداري،براي خواهران ما حجاب وبراي همه مردم وامت اسلامي وحدت را خواهان بوده وهستند.

محمد قاسمي کراني،برادر شهيد بزرگوار گفت:شهيد گفت نترس شهيد هم مي شويم

هنگام غروب بود تنها در خانه بودم که ناگهان ديدم احمد تازه از دانشگاه آمده بود  وکوله اش بر دوشش بود.همين که چشمش بر احمد افتاد يک لحظه مات احمد شدم صورتش معصوميت ونورانيت خاصي داشت.قبل از اينکه جواب سلامش را بدهم بي اختيار گفتم .احمد چقدر صورتت مثل صورت شهدا شده است.خنديد وگفت انشااله،جلو آمد ومرا در آغوش گرفت.

بعد از شهادتش يکي از دوستانش در خاطره اي که با احمد داشت گفت:يک روز در راهرو دانشگاه احمد را ديدم وبه او گفتم .چقدر شبيه شهدا شده اي.خنديد وگفت نترس شهيد هم مي شويم. آن موقع فهميدم نشانه هاي آسماني بودنش در چهره اش نمايان بود اما ما درک نکرديم.

همرزم شهيد قاسمي، ضرغام بهزادي نيا گفت: احمد جان قرارمان آغوش دلتنگي شهادت برادرت ضرغام

زندگي چه زيباست اما شهادت زيباتر است ديدار مشتاقان شهادت چه زيباست،اما عزم سفر کردن زيباتر است،پاسدار حريم ولايت بودن و عاشقانه به آخرت نگاه کن انديشه اي است که جزء در مکتب حسين بن علي و اصحاب و يرانش نمي شود جاي ديگر به دنبالش گشت و چه صبر جميلي دارند مادران و پدران شهيدان،شهداء آرمان هايي دارند، که در عمل مي توان آن ها را ديد و اگر هزاران سال در کنارشان باشيد کم است تا ژرفاي فکري و روحيشان را درک کنيد،دنيا را به رنگ آخرت پنداشتن خوب است،شهدايي زندگي کردن خوب است.

احمد جان در حسينيه تيپ در وقت شبانگاهان چه ذکري را مي گفتي؟ در آسايشگاه گردان امام حسين (ع) به چه نقطه اي ديدگانت را فرو بردي؟ و مناجات سفرنامه شهرکرد به بهبهان تا دمشق را چگونه خواندي؟ که تو را آسماني کردن و الحقير را زميني، اما به ياد عادات هميشگي مي نويسم و مي بينم که شهيدان زنده اند.