چرا انسان بيشتر به دنبال امور دنيوي مي‌رود تا اينكه به سوي معنويت و خداوند؟
۰
به گزارش جهانبین نیوز به نقل از جام نيوز، مهمترين عامل و منشأيي كه باعث مي‌شود از ياد خداوند متعال غافل شويم و يا بيش از اندازه به امور دنيوي توجه كنيم و يا به سمت گناه و انحرافات اجتماعي تمايل پيدا كنيم، اين است كه هدف خلقت و آفرينش خود و جهان پيرامون خود را نمي‌دانيم و يا توجه به دعا و نماز، نداريم و يا محيط بد، دوستان غير معنوي، عدم تفكر در نعمت‌ها و... باعث شده‌اند مبداء را فراموش كنيم و به دنبال آن‌ها هدف مناسبي براي زندگي كردن پيدا كنيم.
وقتي انسان به هدف خلقت خود و نظام آفرينش پي‌‌‌برد و در ادوار زندگي آن را براي خود متذكر شود زيستن و زندگي كردن طور ديگري معنا پيدا مي‌كند و اينجاست كه به هر چيزي به اندازه اهميت و نقشش در نظام هستي توجه مي‌كنيم. به قول علامه اقبال لاهوري:
بيني جهان را خود را نبيني تا چند جانا غافل نشيني؟
صورتگري را از من بياموز شايد كه خود را باز آفريني!
ممكن است بعضي تصور كنند، اسلام، چندان تمايلي به پيشرفت زندگي مادي مردم ندارد و از اصول تمدن مادي و ترقي صنايع ناخشنود است. زيرا پيروان خود را مدام به دوري از دنيا دعوت مي‌كند! در حالي كه اين يك اشتباه بزرگ است. آنچه اسلام با آن مخالف است. دنيا نيست بلكه دنيازدگي، حرص و فدا كردن همه ارزش‌ها در برابر مال و ثروت و مقام و شهوت است. اسلام خود تاكيد مي‌كند كه از مواهب مادي در مسير عزب و آزادگي و ارزش‌هاي معنوي كمك بگيريد.
يكي از ريشه‌هاي دنيا زدگي مردم «حرص» است. حرص و به دنبال آن، دنيازدگي، نوعي دلباختگي و دلدادگي در برابر زرق و برق دنياست. هنگامي كه آتش سوزان اين عشق در دورن انسان زبانه مي‌كشد او را بيشتر در اين لجن‌زار فرو مي‌برد.
به همين دليل، قرآن مجيد براي خشكاندن اين حرص و ولع، به سراغ دنيا‌پرستان مي‌رود و با تعبيرات گوناگون، قدر و قيمت مواهب دنيوي را در نظر آنان مي‌شكند تا به خود آيند و ابزار و وسيله را با هدف يكي ندانند.
برخي مفسران، زندگي انسان را به پنج دوران تقسيم كرده‌اند (از كودكي تا چهل سالگي)
۱. هشت سال اول كه انسان به بازي و بي‌خبري مشغول است.
۲. هشت سال دوم كه انسان با لهو و سرگرمي‌هاي نوجواني دلخوش است.
۳. هشت سال سوم در بحبوحه جواني سراغ زينت‌ها و زيبايي‌ها مي‌رود.
۴. هشت سال چهارم مشغول تفاخر و فخرفروشي است.
۵. هشت سال پنچم به دنبال جمع كردن مال و افزون‌طلبي در اموال است و همين طور تا آخر عمر به دنياپرستي خويش ادامه مي‌هد.
دنيا پرستي در قرآن
۱. بازي و سرگرمي: «زندگي دنيا چيزي جز بازي و سرگرمي نيست»
۲. سرمايه فريب: «زندگي دنيا چيزي جز سرمايه فريب نيست»
۳. متاع كم: «متاع زندگي دنيا در برابر آخرت چيز اندكي بيش نيست»
۴. سرمايه زوال‌پذير: «شما سرمايه زوال‌پذير دنيا را طلب مي‌كنيد»
۵. زينت‌هاي دنيا: «زندگي براي كافران زينت داده شده است»
و آيات فراواني كه مجالي براي ذكر آن‌ها نيست. در اينجا ممكن است سوالي پيش آيد كه چرا خداوند، زندگي و مواهبش را اين گونه جلوه داده و زينت كرده است تا سد راه خداجويي مردمان باشد؟ اين كار براي آزمايش انسان‌ها و تربيت و پرورش آن‌ها است. زيرا هنگامي كه اين اشيا زينتي كه غالباً با گناه و حرام آلوده است به خاطر خدا رها شوند، نهال ايمان و معنويت در نهاد انسان بارور مي‌شود.
روايات ما تفصيل بيشتر در مذمت دنياپرستي دارند. يك نمونه از اين هزاران روايت از زبان امام صادق (ع) چنين مي‌گويد: «نخستين چيزي كه با آن عصيان و نافرماني خدا شد شش چيز بود: دنياپرستي، حب رياست، علاقه به غذا (شكم‌پرستي)، محبت (افراطي)، زنان، پرخوابي و علاقه به تن‌پروري.
همچنان كه در ابتداي بحث اشاره شد دنياي مذموم، دنيايي است كه خود دنيا را هدف مي‌داند ولي در دنياي مطلوب، امكانات مادي، مقدمات رسيدن به زندگي طيبه اخروي‌اند. آيات فراواني داريم كه از مال و فرزندان هم به عنوان زينت (دنياي مذموم) و هم به عنوان خير (دنياي مطلوب) ياد كرده است.
با توجه به اينكه خداوند فقط يكبار به انسان زندگي مي‌دهد. اين سئوال پيش مي‌آيد كه: آيا اين همان زندگي است كه خداوند از من مي‌خواهد؟ امام معصوم (ع) مي‌فرمايد: «آن‌گونه زندگي كنيد كه گويي آخرين فرصت زندگي شماست»
از ديدگاه اسلام دنيا براي آخرت آفريده شده است و آمدن انسان نيز به اين دنيا براي كسب آمادگي براي زندگي جاويد اخروي است. دنيا محل تجارت و زراعت و محل آزمايش است خداوند انسان را در اين دنيا آفريد تا انسان بتواند به كمال لايق و شايسته خود دست يابد، در نتيجه غفلت از ياد خدا و توجه به مسائل و معضلات اجتماعي ناشي از عدم درك صحيح از فلسفة خلقت است.
انتهای پیام/1026ج
وقتي انسان به هدف خلقت خود و نظام آفرينش پي‌‌‌برد و در ادوار زندگي آن را براي خود متذكر شود زيستن و زندگي كردن طور ديگري معنا پيدا مي‌كند و اينجاست كه به هر چيزي به اندازه اهميت و نقشش در نظام هستي توجه مي‌كنيم. به قول علامه اقبال لاهوري:
بيني جهان را خود را نبيني تا چند جانا غافل نشيني؟
صورتگري را از من بياموز شايد كه خود را باز آفريني!
ممكن است بعضي تصور كنند، اسلام، چندان تمايلي به پيشرفت زندگي مادي مردم ندارد و از اصول تمدن مادي و ترقي صنايع ناخشنود است. زيرا پيروان خود را مدام به دوري از دنيا دعوت مي‌كند! در حالي كه اين يك اشتباه بزرگ است. آنچه اسلام با آن مخالف است. دنيا نيست بلكه دنيازدگي، حرص و فدا كردن همه ارزش‌ها در برابر مال و ثروت و مقام و شهوت است. اسلام خود تاكيد مي‌كند كه از مواهب مادي در مسير عزب و آزادگي و ارزش‌هاي معنوي كمك بگيريد.
يكي از ريشه‌هاي دنيا زدگي مردم «حرص» است. حرص و به دنبال آن، دنيازدگي، نوعي دلباختگي و دلدادگي در برابر زرق و برق دنياست. هنگامي كه آتش سوزان اين عشق در دورن انسان زبانه مي‌كشد او را بيشتر در اين لجن‌زار فرو مي‌برد.
به همين دليل، قرآن مجيد براي خشكاندن اين حرص و ولع، به سراغ دنيا‌پرستان مي‌رود و با تعبيرات گوناگون، قدر و قيمت مواهب دنيوي را در نظر آنان مي‌شكند تا به خود آيند و ابزار و وسيله را با هدف يكي ندانند.
برخي مفسران، زندگي انسان را به پنج دوران تقسيم كرده‌اند (از كودكي تا چهل سالگي)
۱. هشت سال اول كه انسان به بازي و بي‌خبري مشغول است.
۲. هشت سال دوم كه انسان با لهو و سرگرمي‌هاي نوجواني دلخوش است.
۳. هشت سال سوم در بحبوحه جواني سراغ زينت‌ها و زيبايي‌ها مي‌رود.
۴. هشت سال چهارم مشغول تفاخر و فخرفروشي است.
۵. هشت سال پنچم به دنبال جمع كردن مال و افزون‌طلبي در اموال است و همين طور تا آخر عمر به دنياپرستي خويش ادامه مي‌هد.
دنيا پرستي در قرآن
۱. بازي و سرگرمي: «زندگي دنيا چيزي جز بازي و سرگرمي نيست»
۲. سرمايه فريب: «زندگي دنيا چيزي جز سرمايه فريب نيست»
۳. متاع كم: «متاع زندگي دنيا در برابر آخرت چيز اندكي بيش نيست»
۴. سرمايه زوال‌پذير: «شما سرمايه زوال‌پذير دنيا را طلب مي‌كنيد»
۵. زينت‌هاي دنيا: «زندگي براي كافران زينت داده شده است»
و آيات فراواني كه مجالي براي ذكر آن‌ها نيست. در اينجا ممكن است سوالي پيش آيد كه چرا خداوند، زندگي و مواهبش را اين گونه جلوه داده و زينت كرده است تا سد راه خداجويي مردمان باشد؟ اين كار براي آزمايش انسان‌ها و تربيت و پرورش آن‌ها است. زيرا هنگامي كه اين اشيا زينتي كه غالباً با گناه و حرام آلوده است به خاطر خدا رها شوند، نهال ايمان و معنويت در نهاد انسان بارور مي‌شود.
روايات ما تفصيل بيشتر در مذمت دنياپرستي دارند. يك نمونه از اين هزاران روايت از زبان امام صادق (ع) چنين مي‌گويد: «نخستين چيزي كه با آن عصيان و نافرماني خدا شد شش چيز بود: دنياپرستي، حب رياست، علاقه به غذا (شكم‌پرستي)، محبت (افراطي)، زنان، پرخوابي و علاقه به تن‌پروري.
همچنان كه در ابتداي بحث اشاره شد دنياي مذموم، دنيايي است كه خود دنيا را هدف مي‌داند ولي در دنياي مطلوب، امكانات مادي، مقدمات رسيدن به زندگي طيبه اخروي‌اند. آيات فراواني داريم كه از مال و فرزندان هم به عنوان زينت (دنياي مذموم) و هم به عنوان خير (دنياي مطلوب) ياد كرده است.
با توجه به اينكه خداوند فقط يكبار به انسان زندگي مي‌دهد. اين سئوال پيش مي‌آيد كه: آيا اين همان زندگي است كه خداوند از من مي‌خواهد؟ امام معصوم (ع) مي‌فرمايد: «آن‌گونه زندگي كنيد كه گويي آخرين فرصت زندگي شماست»
از ديدگاه اسلام دنيا براي آخرت آفريده شده است و آمدن انسان نيز به اين دنيا براي كسب آمادگي براي زندگي جاويد اخروي است. دنيا محل تجارت و زراعت و محل آزمايش است خداوند انسان را در اين دنيا آفريد تا انسان بتواند به كمال لايق و شايسته خود دست يابد، در نتيجه غفلت از ياد خدا و توجه به مسائل و معضلات اجتماعي ناشي از عدم درك صحيح از فلسفة خلقت است.
انتهای پیام/1026ج