بخش چهارمحال (جمع محل) شامل چهار منطقه ی «لار و کیار و میزدج و گندمان» است. درباره ی چگونگی نژاد و گویش اهالی چهارمحال به طور دقیق نمی توان اظهار نمود، اختلاف زبان اهالی این حدود به علت آن است که اختلاف نژادی و گویشی میان آنها وجود دارد.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۲۳ اسفند ۱۳۹۳ - ۰۷:۵۸
کد مطلب : ۲۱۳۹۴
بهارانه؛
زبان و جمعیت ساکنان چهارمحال و بختیاری
به گزارش جهانبین نیوز بخش چهارمحال (جمع محل) شامل چهار منطقه ی «لار و کیار و میزدج و گندمان» است. درباره ی چگونگی نژاد و گویش اهالی چهارمحال به طور دقیق نمی توان اظهار نمود، اختلاف زبان اهالی این حدود به علت آن است که اختلاف نژادی و گویشی میان آنها وجود دارد. به این معنی که اقوام مختلف ترک و لر و فارس به مرور زمان در نتیجه ی مهاجرت های اختیاری یا اجباری، نزاع ها و اردوکشی حکومتی، به این نواحی و نیز به مناسبت وجود مراتع و خرم برای احشام به این سرزمین آمده اند و به تدریج ساکن گشتند. گویش و زبان این مردم نیز دست خوش تغییراتی شد.
هم جواری با شهرهای بزرگ تر و استان های دیگر، نیز در تغییر ساختار و زندگی مردم این نواحی بی تاثیر نبود. ساکنان نواحی جدید، برای خود محلی را انتخاب نموده اند و با این که زبان مشترک عموم افراد فارسی است با این وصف هنوز هم بعضی طوائف که در روستاها و شهرک های این حوزه ساکن اند؛ به زبان اصلی خود سخن می گویند. در شهرهای شهرکرد (دهکرد قدیم)، فرخ شهر (قهفرخ)، هفشجان و بروجن مردم بومی آن به گویش محلی خود تکلم می کنند. و مردم شهرهای شلمزار، گهرو و ... در شهرستان کیار نیز بختیاری و فارسی یا گویش محلی خود سخن می گویند.
در بخش های عمده ای از شهرستان های شهرکرد ، بروجن ،سامان ، بن و شهر جونقان (در میزدج شهرستان فارسان) مردم ترک زبان زیست می کنند. این مردم به طور عمده در شهرهای جونقان، شهر کیان و نواحی موسوم به دنباله ی رودخانه (زاینده رود)، روستاهای اطراف آن شامل حیدری، چم ها (چم چنگ، چم عالی، چم علیشاه، چم زین، چم جنگل)، ایلبگی و روستاهای طاقانک، سو ادجان و ... زندگی می کند. بنا به پژوهش های موجود، این مردم از اعقاب ترکان قشقایی اند؛ که از زمان های گذشته، به این منطقه مهاجرت نموده اند و گویش ترکی آن ها با زبان ترکی تبریز و ارومیه (زبان آذری) تفاوت هایی دارد و دامنه ی لغات محدودتری را نسبت به زبان مردم شمال غربی ایران در بردارد.
اگر به تقسیمات کشوری صد سال اخیر نگاه کنیم، تفاوت هایی در آرایش جغرافیایی استان ها می بینیم. از این نظر استان چهارمحال و بختیاری نیز تغییر و تحول هایی داشته است. آنچه در این نوشته می آید، به زمان حاضر مربوط می شود.
همان گونه که از نام استان چهارمحال و بختیاری بر می آید؛ این استان از دو بخش چهارمحال و بختیاری تشکیل شده است. بخش بختیاری که موطن اصلی عشایر بختیاری است، با تمدن و فرهنگ دیرینه ی ایران پیوندی ناگسستنی دارد. مردمان بختیاری بیش تر به صورت کوچگری زندگی می کردند و بین استان ها و نواحی زاگرس میانی کوچ افقی، عمودی و دورانی داشتند. به مرور زمان و برابر جبر تاریخ و سیاست دولت های پیشین از جمعیت عشایری کاسته و به مردم شهرنشین و روستانشینان افزوده شد. بختیاری ها، به زبان (گویش) بختیاری سخن می گویند.
ناحیه بختیاری منطقه ای است کوهستانی، برف گیر و با مناظر بدیع، مشتمل بر بخش هایی از سه دهستان، جانکی، فلارد، خان میرزا، تنگزی، بازفت، دو آب صمصامی، دیناران، اردل، مشایخ، میانکوه، و چغاخور و به صورت کلی تر در شهرستان های کوهرنگ، اردل، فارسان، لردگان و برخی از مناطق شهری و روستایی دیگر زندگی می کنند. البته تغییر ساختار اجتماعی سبب شده که بسیاری از مردم این شهرها و روستاها به مرکز استان و شهرهای مجاور و بزرگ تر مهاجرت کنند.
انتهای پیام/1020ج
هم جواری با شهرهای بزرگ تر و استان های دیگر، نیز در تغییر ساختار و زندگی مردم این نواحی بی تاثیر نبود. ساکنان نواحی جدید، برای خود محلی را انتخاب نموده اند و با این که زبان مشترک عموم افراد فارسی است با این وصف هنوز هم بعضی طوائف که در روستاها و شهرک های این حوزه ساکن اند؛ به زبان اصلی خود سخن می گویند. در شهرهای شهرکرد (دهکرد قدیم)، فرخ شهر (قهفرخ)، هفشجان و بروجن مردم بومی آن به گویش محلی خود تکلم می کنند. و مردم شهرهای شلمزار، گهرو و ... در شهرستان کیار نیز بختیاری و فارسی یا گویش محلی خود سخن می گویند.
در بخش های عمده ای از شهرستان های شهرکرد ، بروجن ،سامان ، بن و شهر جونقان (در میزدج شهرستان فارسان) مردم ترک زبان زیست می کنند. این مردم به طور عمده در شهرهای جونقان، شهر کیان و نواحی موسوم به دنباله ی رودخانه (زاینده رود)، روستاهای اطراف آن شامل حیدری، چم ها (چم چنگ، چم عالی، چم علیشاه، چم زین، چم جنگل)، ایلبگی و روستاهای طاقانک، سو ادجان و ... زندگی می کند. بنا به پژوهش های موجود، این مردم از اعقاب ترکان قشقایی اند؛ که از زمان های گذشته، به این منطقه مهاجرت نموده اند و گویش ترکی آن ها با زبان ترکی تبریز و ارومیه (زبان آذری) تفاوت هایی دارد و دامنه ی لغات محدودتری را نسبت به زبان مردم شمال غربی ایران در بردارد.
اگر به تقسیمات کشوری صد سال اخیر نگاه کنیم، تفاوت هایی در آرایش جغرافیایی استان ها می بینیم. از این نظر استان چهارمحال و بختیاری نیز تغییر و تحول هایی داشته است. آنچه در این نوشته می آید، به زمان حاضر مربوط می شود.
همان گونه که از نام استان چهارمحال و بختیاری بر می آید؛ این استان از دو بخش چهارمحال و بختیاری تشکیل شده است. بخش بختیاری که موطن اصلی عشایر بختیاری است، با تمدن و فرهنگ دیرینه ی ایران پیوندی ناگسستنی دارد. مردمان بختیاری بیش تر به صورت کوچگری زندگی می کردند و بین استان ها و نواحی زاگرس میانی کوچ افقی، عمودی و دورانی داشتند. به مرور زمان و برابر جبر تاریخ و سیاست دولت های پیشین از جمعیت عشایری کاسته و به مردم شهرنشین و روستانشینان افزوده شد. بختیاری ها، به زبان (گویش) بختیاری سخن می گویند.
ناحیه بختیاری منطقه ای است کوهستانی، برف گیر و با مناظر بدیع، مشتمل بر بخش هایی از سه دهستان، جانکی، فلارد، خان میرزا، تنگزی، بازفت، دو آب صمصامی، دیناران، اردل، مشایخ، میانکوه، و چغاخور و به صورت کلی تر در شهرستان های کوهرنگ، اردل، فارسان، لردگان و برخی از مناطق شهری و روستایی دیگر زندگی می کنند. البته تغییر ساختار اجتماعی سبب شده که بسیاری از مردم این شهرها و روستاها به مرکز استان و شهرهای مجاور و بزرگ تر مهاجرت کنند.
انتهای پیام/1020ج