آقای رئیس جمهور جمله معروفی را ضرب المثل کابینه خود کرد که همه کاستی ها و ناکارآمدی دولت در اداره امور کشور را با این جمله: «همش تقصیر دولت قبله» توجیه می کند.
۰
تاریخ انتشارپنجشنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۵ - ۱۱:۵۳
کد مطلب : ۳۲۱۷۴
امید کم فروغ روحانی در رسیدن به دولت دوازدهم
آقای رئیس جمهور! نقض برجام هم تقصیر دولت قبل بود؟!
به گزارش جهانبین نیوز، با گذشت بیش ازسه سال از فعالیت دولت یازدهم و نزدیک شدن به ماه های پایانی این دولت و وقوع اتفاقات مختلف در حوزه های گوناگون که چندان هم خوشایند مردم نبوده است، آقای رئیس جمهور جمله معروفی را ضرب المثل کابینه خود کرد که همه کاستی ها و ناکارآمدی دولت در اداره امور کشور را با این جمله: «همش تقصیر دولت قبله» توجیه می کند و از این جمله که الآن شکل ضرب المثل سیاسی به خود گرفته به عنوان راه فرار استفاده می نماید.
اتفاقات مهم کشور در بحث پرداخت حقوق های نجومی، اختلاس و رانت بازی های پولی، مسائل کلان اقتصادی، ربط دادن مشکلات معیشتی به طرح پرداخت یارانه در دولت قبل، مشکلات مسکن در باب طرح مسکن مهر و بسیاری از مسائل دیگر در عرصه سیاسی و اجتماعی از مباحثی است که دولت برای انحراف افکار عمومی و فرار از مسئولیت با تمسک به ضرب المثلی که این روزها حتی به طنز مهمانی ها و مجالس خصوصی نیز تبدیل شده است سعی در فرار از پاسخگویی هایی است که پاسخی برای آن در کابینه یازدهم مشاهده نمی شود.
یکی از مهمترین مسائل (به موازات عملکرد) بسیار منفی و چالش برانگیز دولت که در تمام حوزه ها و بخش های کاری نمود عینی دارد و ناکارآمدی دولت در دیپلماسی سیاسی را به خوبی نشان داده مسأله مربوط به مسائل هسته ای است. مسأله ای که تمرکز جامعه را برای مدت های مدیدی معطوف به خود کرد و تیم مذاکره کننده هسته ای با وجود پیش بینی های بزرگانی چون رهبر معظم انقلاب اسلامی که بارها و بارها غیرقابل اطمینان بودن غرب را گوشزد کردند، قدم در میدان مذاکره ای گذاشت که رهبر فرزانه انقلاب به عدم خوش بینی این مذاکرات به دلیل غیرقابل اعتماد بودن آمریکا هشدارهای مستقیم داده بودند.
محدود نمودن فعالیت های هسته ای و خارج نمودن قلب راکتور اراک و امتیازات متعدد دیگری که فقط عنوان «خوش خدمتی دولت به آمریکا» برازنده آن است فقط یک دست آورد برای دولتی که مدام دم از تدبیر و امید می زند داشت و آن اینکه با تدبیر کاملا غلط امید را برای غرب فراهم آورد که ایران از مسیر پیشرفت منحرف گردد و قداست خون به ناحق ریخته شهدای هسته ای که هستی خود را برای اعتلای علمی و گذر از گردنه های محرومیت نثار کردند در خنده های دیپلماسی وزیر خارجه با جان کری و قدم زدن های دوستانه با دشمن به بهانه حل مشکل هسته ای و رسیدن به توافق پنهان گردد.
به هر جهت چراغ عمر دولت یازدهم رو به خاموشی است و دولتی که در عرض بیش از سه سال فقط با وعده و وعیدهای پوچ و شوت کردن توپ در میدان دولت قبل روزگار گذرانده و تنها عملکرد قابل دفاع خود را موفقیت پوشالی در مذاکرات می داند و با عبارت هایی همچون «برجام را خدا آورد» و جمله های قشنگ و زیبای ادبی دیگر از این سرشکستگی بزرگ تاریخ که روی عهدنامه های ننگین گلستان و ترکمانچای را سفید می کند به عنوان افتخار یاد می کند به یک باره در ناباوری با رأی قاطع سنای آمریکا به تمدید ظالمانه تحریم های 10 ساله علیه ایران روبرو شد که می توان از این واقعه به عنوان سکته سیاسی دولت یاد کرد چراکه با عملکرد بسیار ضعیف دولت و اتفاقات ناگوار در زمینه های اقتصادی، عمرانی، اجتماعی سیاسی و... و حوادثی مانند فاجعه منا که ضعف آشکار دولت در ناتوانی پیگیری مسأله در آن هویداست و اتفاقی مثل حادثه برخورد قطارها در سمنان که امیدهای دولت برای رسیدن به تشکیل کابینه دوازدهم را کم فروغ کرد تنها راه نجات دولت بهره حداقلی از برجام کوچک و پوچی بود که با شانتاژهای خبری و تبلیغات ساختگی بزک کرده و بزرگ نمایش داده شده بود که با اقدام اخیر آمریکایی ها امید دولت برای بهره برداری کاذب از برجام به یأس مبدل گشت.
حال دولت مانده و برجامی که برباد رفت، روحانی مانده و کابینه ای پیر و ضعیف که یارای حل کوچکترین مشکلات را ندارد تنها امید این دولت فقط برجام بود گرچه با نقض آن، روحانی و تیم مذاکره کننده که بسیار خوش بینانه از آن به عنوان فتح الفتوح یاد می کردند و آن را هدیه خدا می دانستند در چرخشی عجیب مسأله مذاکرات را به نظر رهبری معظم پیوند داده که ما هرکاری در زمینه برجام انجام دادیم با نظر و مشورت رهبری بود اما مردم بصیر هستند و دارای قدرت تجزیه و تحلیل که واقعیات را می دانند و ای کاش دولت و تیم مذاکره کننده در زمان مذاکرات بصیرتی به اندازه بصیرت بعضی از عوام داشتند که این چنین در صحنه بین الملل ملعبه دست غرب نباشند.
نقض برجام دولت را دچار سکته سیاسی کرد چون حسن روحانی و اعوان و انصارش فقط برجم را نقطه امید خود برای فتح دولت دوازدهم می دانستند و حال مات و مبهوت مانده اند که در این بی سرانجامی و سردرگمی روزهای پایان عمر دولت یازدهم با چه دست آویزی از عملکرد در صحنه انتخابات حاضر شوند که شاید با وضع موجود و ناتوانی دولت در پرداختن به امور داخلی و عدم توفیق در مناسبات سیاسی و روابط تاثیرگذاربین المللی مردم تدبیری دیگری در انتخابات 96 بیندیشند و امید خود را برای رسیدن به آمال خود به دیگران ببندند.
یادداشت از احسان ربیعی
انتهای پیام/1026ج
اتفاقات مهم کشور در بحث پرداخت حقوق های نجومی، اختلاس و رانت بازی های پولی، مسائل کلان اقتصادی، ربط دادن مشکلات معیشتی به طرح پرداخت یارانه در دولت قبل، مشکلات مسکن در باب طرح مسکن مهر و بسیاری از مسائل دیگر در عرصه سیاسی و اجتماعی از مباحثی است که دولت برای انحراف افکار عمومی و فرار از مسئولیت با تمسک به ضرب المثلی که این روزها حتی به طنز مهمانی ها و مجالس خصوصی نیز تبدیل شده است سعی در فرار از پاسخگویی هایی است که پاسخی برای آن در کابینه یازدهم مشاهده نمی شود.
یکی از مهمترین مسائل (به موازات عملکرد) بسیار منفی و چالش برانگیز دولت که در تمام حوزه ها و بخش های کاری نمود عینی دارد و ناکارآمدی دولت در دیپلماسی سیاسی را به خوبی نشان داده مسأله مربوط به مسائل هسته ای است. مسأله ای که تمرکز جامعه را برای مدت های مدیدی معطوف به خود کرد و تیم مذاکره کننده هسته ای با وجود پیش بینی های بزرگانی چون رهبر معظم انقلاب اسلامی که بارها و بارها غیرقابل اطمینان بودن غرب را گوشزد کردند، قدم در میدان مذاکره ای گذاشت که رهبر فرزانه انقلاب به عدم خوش بینی این مذاکرات به دلیل غیرقابل اعتماد بودن آمریکا هشدارهای مستقیم داده بودند.
محدود نمودن فعالیت های هسته ای و خارج نمودن قلب راکتور اراک و امتیازات متعدد دیگری که فقط عنوان «خوش خدمتی دولت به آمریکا» برازنده آن است فقط یک دست آورد برای دولتی که مدام دم از تدبیر و امید می زند داشت و آن اینکه با تدبیر کاملا غلط امید را برای غرب فراهم آورد که ایران از مسیر پیشرفت منحرف گردد و قداست خون به ناحق ریخته شهدای هسته ای که هستی خود را برای اعتلای علمی و گذر از گردنه های محرومیت نثار کردند در خنده های دیپلماسی وزیر خارجه با جان کری و قدم زدن های دوستانه با دشمن به بهانه حل مشکل هسته ای و رسیدن به توافق پنهان گردد.
به هر جهت چراغ عمر دولت یازدهم رو به خاموشی است و دولتی که در عرض بیش از سه سال فقط با وعده و وعیدهای پوچ و شوت کردن توپ در میدان دولت قبل روزگار گذرانده و تنها عملکرد قابل دفاع خود را موفقیت پوشالی در مذاکرات می داند و با عبارت هایی همچون «برجام را خدا آورد» و جمله های قشنگ و زیبای ادبی دیگر از این سرشکستگی بزرگ تاریخ که روی عهدنامه های ننگین گلستان و ترکمانچای را سفید می کند به عنوان افتخار یاد می کند به یک باره در ناباوری با رأی قاطع سنای آمریکا به تمدید ظالمانه تحریم های 10 ساله علیه ایران روبرو شد که می توان از این واقعه به عنوان سکته سیاسی دولت یاد کرد چراکه با عملکرد بسیار ضعیف دولت و اتفاقات ناگوار در زمینه های اقتصادی، عمرانی، اجتماعی سیاسی و... و حوادثی مانند فاجعه منا که ضعف آشکار دولت در ناتوانی پیگیری مسأله در آن هویداست و اتفاقی مثل حادثه برخورد قطارها در سمنان که امیدهای دولت برای رسیدن به تشکیل کابینه دوازدهم را کم فروغ کرد تنها راه نجات دولت بهره حداقلی از برجام کوچک و پوچی بود که با شانتاژهای خبری و تبلیغات ساختگی بزک کرده و بزرگ نمایش داده شده بود که با اقدام اخیر آمریکایی ها امید دولت برای بهره برداری کاذب از برجام به یأس مبدل گشت.
حال دولت مانده و برجامی که برباد رفت، روحانی مانده و کابینه ای پیر و ضعیف که یارای حل کوچکترین مشکلات را ندارد تنها امید این دولت فقط برجام بود گرچه با نقض آن، روحانی و تیم مذاکره کننده که بسیار خوش بینانه از آن به عنوان فتح الفتوح یاد می کردند و آن را هدیه خدا می دانستند در چرخشی عجیب مسأله مذاکرات را به نظر رهبری معظم پیوند داده که ما هرکاری در زمینه برجام انجام دادیم با نظر و مشورت رهبری بود اما مردم بصیر هستند و دارای قدرت تجزیه و تحلیل که واقعیات را می دانند و ای کاش دولت و تیم مذاکره کننده در زمان مذاکرات بصیرتی به اندازه بصیرت بعضی از عوام داشتند که این چنین در صحنه بین الملل ملعبه دست غرب نباشند.
نقض برجام دولت را دچار سکته سیاسی کرد چون حسن روحانی و اعوان و انصارش فقط برجم را نقطه امید خود برای فتح دولت دوازدهم می دانستند و حال مات و مبهوت مانده اند که در این بی سرانجامی و سردرگمی روزهای پایان عمر دولت یازدهم با چه دست آویزی از عملکرد در صحنه انتخابات حاضر شوند که شاید با وضع موجود و ناتوانی دولت در پرداختن به امور داخلی و عدم توفیق در مناسبات سیاسی و روابط تاثیرگذاربین المللی مردم تدبیری دیگری در انتخابات 96 بیندیشند و امید خود را برای رسیدن به آمال خود به دیگران ببندند.
یادداشت از احسان ربیعی
انتهای پیام/1026ج