به گزارش جهان بین نیوز به نقل از افکارنیوز: غربت ۴ جگر پاره رسول خدا(ص) در شهر او، اهانت امت کج فهم رسول به فرزندان دیگر او در عراق، همه دلمان را به درد می آورد و می گوییم ای کاش مدفن این عزیزان در سرزمین ما بود تا مثل شمس الشموس از گزند این بی اهانتی ها به دور بودند. تا چشم و چراغمان می شدند و هر چه عزت و احترام داشتیم نثار خاک پایشان می کردیم.

اما این آرزوی دل، انگار که در عمل برای برخی از ما چندان جدی نیست. عزت و احترام را در ساختن صحن و سرا می دانیم، در نذر و نذورات، در در آوردن کفش هنگام ورود... .

ادعا می کنیم و عمل نمی کنیم، اگر پای منافعمان در میان باشد، اگر پای کوبیدن مخالفمان در میان باشد، اگر بخواهیم های و هویی کنیم، اگر بخواهیم انتقامی بگیریم و رقیب را حذف کنیم، فرقی نمی کند که وسط خیابان باشد یا بیتی از بیوت النبی.

 حالا ما مانده ایم و شرمندگی. شرمندگی از ما که ادعا می کنیم حرمت خاندان عصمت را نگه می داریم، از ما که شنیده ایم صادق آل رسول فرموده اند: «خداوند حرمى دارد كه مكه است پيامبر حرمى دارد و آن مدينه است و حضرت على (ع) حرمى دارد و آن كوفه است و قم كوفه كوچك است كه از ۸ درب بهشت سه درب آن به قم باز مى شود - زنى از فرزندان من در قم از دنيا مى رود كه اسمش فاطمه دختر موسى (ع) است و به شفاعت او همه شيعيان من وارد بهشت مى شوند.»

از ما که از مرحوم مرعشی نجفی شنیده ایم: «امام باقر(ع) فرمودند:... خداوند متعال قبر حضرت معصومه(س) را تجلّى گاه قبر شريف حضرت زهرا(س) قرار داده است. اگر قرار بود قبر آن حضرت ظاهر باشد و جلال و جبروتى براى آن مقدّر بود، خداوند همان جلال و جبروت را به قبر مطهّر حضرت معصومه(س) داده است.»

از ما که می دانیم و عمل نمی کنیم، از ما که حرمت نگه نمی داریم، از ما که در حرمش های و هوی می کنیم، از مایی که هنگام ورود به حرمش کفش می کنیم و همان کفش را در حرمش پرتاب می کنیم!

از مایی که نان و نمکش را می خوریم و در شهرش زندگی می کنیم و از اعتبار و آبرویش نان می خوریم و نمکدان می شکنیم.

از مایی که دعوای سیاسی مان را به حرمش می آوریم و مرده باد و زنده بادمان را به صحن و سرایش. از مایی که بارها خوانده ایم و عمل نمی کنیم ...يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنتُمْ لَا تَشْعُرُونَ (حجرات 2)