اواسط فروردین ماه، یعنی زمانی که علوفه ی قشلاق برای تغذیه دام کفایت نمی کند و بر درجه گرمای هوا نیز به تدریج افزوده می شود، خانوارهای عشایری برای کوچ به ییلاق آماده می شوند.
۰
به گزارش جهانبین نیوز اواسط فروردین ماه، یعنی زمانی که علوفه ی قشلاق برای تغذیه دام کفایت نمی کند و بر درجه گرمای هوا نیز به تدریج افزوده می شود، خانوارهای عشایری برای کوچ به ییلاق آماده می شوند.
وسایل مورد نیاز و آذوقه بین راه را به وسیله خورجین، صندوقچه و هزاربیشه (جعبه های نگهداری اسباب و اثاثیه چای) با خود حمل می کنند و اسباب و اثاثیه اضافی را در منزل خویشان و کسانی که در گرمسیر می مانند، به امانت می گذارند.
خانوارهای مال، معمولاً در قشلاق پراکنده می شوند و خانوار سرمال ها، در منزلگاه دوم و سوم تا پیوستن سایر مال به انتظار می نشینند. از زمان های قبل، در طول مسیر کوچ منزلگاه های موقتی تعیین شده که عشایر در طول مسیر کوچ در این منزلگاه های موقت به سر می برد. انتخاب منزلگاه به عواملی نظیر وجود علوفه کافی، امنیت، آب و از همه مهم تر خلوت بودن محدوده اتراق و دور بودند اراضی زراعی بستگی دارد. حرکت از منزلی به منزل دیگر، از ساعات آغازین روز شروع و پس از حدود پنج تا شش ساعت پایان می پذیرد. گله ها به منظور تعلیف، از مسیر جداگانه ای حرکت داده می شوند. لازم است یادآوری شود که منزلگاه های میان راه، در مالکیت تیره و طایفه خاصی نیست و استفاده از آنها همگانی است.
زمانی که هوای ییلاق رو به سردی می رود (معمولاً از اواسط شهریور) کوچ عشایر از ییلاق به قشلاق آغاز می شود با توجه به اینکه در این فصل، علوفه کافی برای تغذیه دام ها در بین راه وجود ندارد و هوا معتدل و آب جاری رودخانه ها نیز اندک است، عمل کوچ سرعت بیشتری دارد و لذا در زمان کوتاه و با سهولت بیشتری نسبت به کوچ از قشلاق به ییلاق انجام می گیرد. اسب و قاطر وسیله یاصلی کوچ و حمل با عشایر است. زنان و مردان کهنسال و کودکان خردسال، به همراه بار و اثاثیه، مسیر کوچ را به وسیله چهارپایان و مردان و زنان جوان و نوجوان، مسیر کوچ را پیاده طی می کنند.
وظیفه ی زنان حمل بارهای سبک، مراقبت از کودکان است و مردان و نوجوانان مال هاف گله ها را همراهی می کنند. با توجه به سختی و کوهستانی بودن مسیرهای کوچ ایل بختیاری، قاطر بهترین وسیله حمل و نقل به شمار می آید و به هنگام کوچ، نقش مهمی را در جابجایی افراد و باروبنه خانوارها ایفا می کند. داشتن قاطر و اسب در میان بختیاری ها کمتر رواج داد و خانوارهای معدودی در سال های با توجه به توسعه راه های روستایی و ارتباط این راه ها با قلمروهای عشایری، از وسیله نقلیه موتوری برای حمل بار، اثاثیه و اعضای خانوارها، استفاده می کنند.
امروزه بیشتر خانوارهای متمکن کوچرو، با ماشین کوچ می کنند. استفاده از ماشین برای حمل دام به جز در وضعیت کاملاً اضطراری معمول نیست. یکی دیگر از عوامل ماشینی شدن کوچ، کمبود علوفه و مرتع در ایل راه است که عشایر بختیاری نیز با این مشکل مواجهند.
انتهای پیام/1020ج
وسایل مورد نیاز و آذوقه بین راه را به وسیله خورجین، صندوقچه و هزاربیشه (جعبه های نگهداری اسباب و اثاثیه چای) با خود حمل می کنند و اسباب و اثاثیه اضافی را در منزل خویشان و کسانی که در گرمسیر می مانند، به امانت می گذارند.
خانوارهای مال، معمولاً در قشلاق پراکنده می شوند و خانوار سرمال ها، در منزلگاه دوم و سوم تا پیوستن سایر مال به انتظار می نشینند. از زمان های قبل، در طول مسیر کوچ منزلگاه های موقتی تعیین شده که عشایر در طول مسیر کوچ در این منزلگاه های موقت به سر می برد. انتخاب منزلگاه به عواملی نظیر وجود علوفه کافی، امنیت، آب و از همه مهم تر خلوت بودن محدوده اتراق و دور بودند اراضی زراعی بستگی دارد. حرکت از منزلی به منزل دیگر، از ساعات آغازین روز شروع و پس از حدود پنج تا شش ساعت پایان می پذیرد. گله ها به منظور تعلیف، از مسیر جداگانه ای حرکت داده می شوند. لازم است یادآوری شود که منزلگاه های میان راه، در مالکیت تیره و طایفه خاصی نیست و استفاده از آنها همگانی است.
زمانی که هوای ییلاق رو به سردی می رود (معمولاً از اواسط شهریور) کوچ عشایر از ییلاق به قشلاق آغاز می شود با توجه به اینکه در این فصل، علوفه کافی برای تغذیه دام ها در بین راه وجود ندارد و هوا معتدل و آب جاری رودخانه ها نیز اندک است، عمل کوچ سرعت بیشتری دارد و لذا در زمان کوتاه و با سهولت بیشتری نسبت به کوچ از قشلاق به ییلاق انجام می گیرد. اسب و قاطر وسیله یاصلی کوچ و حمل با عشایر است. زنان و مردان کهنسال و کودکان خردسال، به همراه بار و اثاثیه، مسیر کوچ را به وسیله چهارپایان و مردان و زنان جوان و نوجوان، مسیر کوچ را پیاده طی می کنند.
وظیفه ی زنان حمل بارهای سبک، مراقبت از کودکان است و مردان و نوجوانان مال هاف گله ها را همراهی می کنند. با توجه به سختی و کوهستانی بودن مسیرهای کوچ ایل بختیاری، قاطر بهترین وسیله حمل و نقل به شمار می آید و به هنگام کوچ، نقش مهمی را در جابجایی افراد و باروبنه خانوارها ایفا می کند. داشتن قاطر و اسب در میان بختیاری ها کمتر رواج داد و خانوارهای معدودی در سال های با توجه به توسعه راه های روستایی و ارتباط این راه ها با قلمروهای عشایری، از وسیله نقلیه موتوری برای حمل بار، اثاثیه و اعضای خانوارها، استفاده می کنند.
امروزه بیشتر خانوارهای متمکن کوچرو، با ماشین کوچ می کنند. استفاده از ماشین برای حمل دام به جز در وضعیت کاملاً اضطراری معمول نیست. یکی دیگر از عوامل ماشینی شدن کوچ، کمبود علوفه و مرتع در ایل راه است که عشایر بختیاری نیز با این مشکل مواجهند.
انتهای پیام/1020ج